184

یکشنبه بود که احساس سرماخوردگی من همزمان با دلهره از ویروس کرونا باعث شد که به اصرار ففرجان و همراه با خودش دکتر برم ، دکتر گفت ویروس و جای نگرانی نیست و یک روز هم بهم استعلاجی داد که  خونه بمونم و بعد از دکتر با ففر اومدیم خونمون و شام براش پیتزا درست کردم نمیدونم دوست داشته یا نه اما امیدوارم که خوشش اومده باشه ، تا ساعت حدود یازده و نیم هم بود و بعد رسوندیمش خونه دوشنبه هم من خونه موندم و یکم استراحت کردم . دیروز هم که بارندگی اینقدر شدید بود که نشد ففر رو ببینم و امروز هم که داره از صبح بارون میاد و فکر نکنم با این اوضاع بشه ففر رو هم امروز دید اینجوری  یعنی من سه روز که ففر رو نمی بینم و این بعد از ماموریت رفتنش طولانی ترین زمانی که تو این مدت ندیدمش، دیشب حس میکردم چند ساله ندیدمش ، انگار معتاد شدم به بودنش ، به اینکه کنارم باشه و  من مدام ببنمش، به اینکه کنارش نفس بکشم چقدر داشتنش خوبه و چقدر به اینکه دارمش می بالم تو این روزا با شرایطی که پیش اومده و تعطیلی سیینما ها و رستوران ها جایی نداریم که با ففر جان بریم یا باید بیاد خونه ما یا من برم اونجا ، فعلا این تنها جایی که داریم و چقدر خوبه که تو این روزا ففر هست و میشه باهاش بود وگرنه تو این اوضاع کجا میخواستیم همدیگر رو ببینیم، خداروشکر که میتونم اخموی مهربونم رو با خیال راحت تو این روزا ببینم،خدایا به خاطر همه چی ازت ممنونم بخاطر بودنش بخاطر این احساس خوب ازت ممنونم